Sanatçılarda intihar sıkça görülüyor, bilim insanlarında bu oran nedir?

Sanatçılarda intihar sıkça görülüyor, bilim insanlarında bu oran nedir? Böyle bir araştırma var mıdır?
- Medyaya yansıyanlara bakarak, sanatçılarda bu oran bilim insanlarından çok daha yüksek gibi görüyorum, eğer bu doğruysa bunun nedeni ne olabilir?
- Eğer bu tespit doğruysa kendi adıma öğrenmek, insana diğer her şeyden daha fazla keyif veriyor ve merak insana olabilecek en büyük yaşam amacını veriyor diye düşünüyorum. Siz ne düşünüyorsunuz?

‎Faruk Güven‎, Şimdi yazdı:

Sanatçılarda intihar sıkça görülüyor, bilim insanlarında bu oran nedir? Böyle bir araştırma var mıdır?
- Medyaya yansıyanlara bakarak, sanatçılarda bu oran bilim insanlarından çok daha yüksek gibi görüyorum, eğer bu doğruysa bunun nedeni ne olabilir?
- Eğer bu tespit doğruysa kendi adıma öğrenmek, insana diğer her şeyden daha fazla keyif veriyor ve merak insana olabilecek en büyük yaşam amacını veriyor diye düşünüyorum. Siz ne düşünüyorsunuz?

Bilim insanlarında intihar oranlarını araştıran bir araştırma aşağıdadır.

https://www.the-scientist.com/.../famous-researchers...

Araştırma sonuçlarına göre bir bilim insanının intihar eşiğine gelmesi 60’lı yaşları bulmaktadır. Normalde bu kadar ileri bir yaş intihar için geç gözükse de, bir bilim insanının “bilim insanı” vasfını elde edebilmesi için en uç psikolojilere girdiği dönem olan 30’lu yaşların ortalarına kadar tahsilinin sürdüğü düşünülürse çok da mantıksız gelmiyor. Tahsil sürecinde de şaşırmaktan intihar düşüncesine pek vakit kalmıyordur sanırım.☺️

Sanatçılarla kıyaslanırsa sanatçıların daha genç yaşta intihara meyilli olması, duygu dünyalarının çoğunlukla uçlarda olmasından kaynaklı olduğunu düşünüyorum. Bir sanatçının üretkenliğini pekiştiren ilham kaynağı çoğunlukla gerçeklik algısının sınırlarından arınılan dönemlerde ortaya çıkıyor. Bir bilim insanı ise teorisyen değilse, daima gerçeklik algısının sınırlarının baskısıyla yüzleşmek mecburiyetinde olduğu için bu bilim insanlarında depresif bir etki yaratmayacak kadar benimsenmiş bir alışkanlık haline geliyor. Bilim insanı doğal sınırları esnetmeye çalışmıyor, doğal sınırları benimseyip, onlara uyarak alternatif çözümler üretmeye çalışıyor.

Bir sanatçı 30’lu yaşlarında yaşı gereği, hormonları gereği, hayatın sınırları ile yüzleşmeue başladığında daha kolay depresif olabiliyor, depresyona girip kendini çıkmazda ve çözümsüz bir hayat uğraşı içerisinde bulabiliyor. Özellikle sanatçıların evlendikten sonra üretkenliklerinin azalması, çoğunun artık söz ve müzik yazarlığından prodüktörlüğe ya da aranjörlüğe geçmesinin asli sebebi de bu. Tabii bu geçişi yapabilenler de yine hayatın sınırlarını benimseyerek, mevcut koşullara uyarak çözüm üretmeye çalışan öz disiplinli, öz telkin-teskin yapabilen bir kısmı.

Medyada özellikle sanatçıları görmenizin sebebi de, onların bilim insanlarından çok daha medyatik ve toplumun daha büyük bir çoğunluğunun bildiği, takip ettiği insanlardan olmasından. Yetenekliyseniz Michael Jackson gibi 6 yaşında dahi sanatçı olabilirsiniz. 6 yaşından 30 yaşına kadar bin türlü konser, aranjman baskısı, medyatik yönlendirmeler vs. altında bir de büyüme çağında olan birinin inişli çıkışlı, melankolik, yer yer de kaostan beslenen ruh hali ile pes etme ihtimali, 30 yaşına kadar bilim insanı olmak yolunda dirsek çürüten ve bunu da tahsilinin en baştan beri analitik düşünce altyapısının üzerine inşaa eden birinden daha yüksek olması normaldir.

Bir de eğitimi boyunca “pes etmenin bir zaafiyet olduğunu ve bir bilim insanının başarısını çoğunlukla azmine borçlu olduğu” devamlı öğütleniyorsa ki öğütleniyor, bilim insanlarında intihar oranının sanatçılardan daha düşük olması gayet normal bence.